FILMOTEKA - ,,Aż do kości'', czyli o potrzebie bycia akceptowaną

Dzień dobry kochani!

Temat zaburzeń odżywiania jest coraz to bardziej popularny, a za sprawą nowej produkcji Netflixa poznajemy go od podszewki i zaczynamy rozumieć o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi. Zatem o co chodzi?

 

Film przedstawia historię nastoletniej Ellen, która zmaga się z problemami odżywiania. Notorycznie się głodzi, wykonuje katorżnicze ćwiczenia, które powodują siniaki na jej plecach oraz uporczywie liczy kalorie, sprawdzając przy okazji stan swojej wagi. Dziewczyna przeszła przez wiele ośrodków oraz terapii jednak wszystkie kończył się tym samym, czyli brakiem poprawy w jej stylu życia. Dodatkowo jedyną osobą na którą może liczyć Ellen jest jej siostra, ponieważ zarówno matka jak i ojciec z macochą nie potrafią zrozumieć dziewczyny, rozdmuchują temat i rzucają jedną, tą samą radą : ''Zacznij po prostu jeść''. Niestety, nie jest to takie łatwe jak im się wydaje. Ellen trafia do ośrodka doktora Williama Beckhama, gdzie poznaje innych anorektyków. Lekarz słynie z niekonwencjonalnych metod leczenia. 

Czy dziewczynie uda się wrócić do stanu sprzed choroby? Czy odbuduje szwankujące relacje z rodziną?

 Nie mogłam jeść, i to nie z obawy przed utyciem, ale dlatego że dusił mnie ten chory, smutny świat. Wypełniał mnie i nie pozostawiał miejsca na jedzenie.- Judith Fatallah

Anoreksja jest chorobą z którą zmaga się wiele nastolatek. Pozornie każdemu z nas wydaje się, że zna tę chorobę, że przyczyny jej powstania w umyśle, bo to choroba głównie psychiczna, są oczywiste. Jednak ten film dokładnie pokazuje, że to co dotychczas wydawało nam się oczywiste, zaczyna skłaniać nas do refleksji. Produkcja bywa momentami przekoloryzowana, przedstawiona nieco bardziej jako oderwanie od rzeczywistości, ale ten film jest przede wszystkim podróżą po umyśle anorektyczki. Obserwujemy to co rodzi się w jej głowie, a miedzy wierszami możemy wyczytać co tak naprawdę jest przyczyną tego, że Ellen nie je.

,,Aż do kości'' powstał z pomocą osób z anoreksją co nadaje mu bardziej realnego charakteru. Na uznanie zasługuje tutaj Lily Collins, która stanęła na wysokości zadania, a autentyczności nadała jej nie tylko charakteryzacja, ale świetna gra aktorska. Alex Sharp jako Luke był takim jedynym, naprawdę pozytywnym akcentem tego filmu. Chłopak, którego wielką pasją jest taniec, zaczyna rozmawiać z Ellen i pomiędzy nimi rodzi się uczucie, ale nie jest to płytka relacja. Raczej coś metafizycznego. Widać również różnicę między nimi. Zmagają się pozornie z tym samym problemem, ale każde z nich jest inne. Do tego cały wątek z domem terapeutycznym. Miejscem, gdzie lekarz nie skupia się na chorobie pacjenta, a na samej jego osobie. Wyciąga z nich to co najlepsze i uczy kochać życia. 

Film jest smutny mimo dobrego zakończenia. Jest poważny i istotny dla każdego człowieka. Wydaje mi się, że każdy kto choć trochę chce zrozumieć istotę anoreksji powinien ten film obejrzeć i wyciągnąć wnioski. Naprawdę dobry film skłaniający do refleksji.

A Wy znacie ten film? Podobała Wam się Lily Collins w roli Ellen? Piszcie w komentarzach.

Życzę Wam miłego dnia

Wasza Adaline